Na sarangi gra się za pomocą małego smyczka. Ze względu na to, że sarangi nie posiadają progów, a na podstrunnicy umieszczone są struny burdonowe, stosuje się tzw. technikę paznokciową, wykorzystując skrócenie strun przy przesuwaniu paznokciem lewej ręki wzdłuż strun. Pozwala to na uzyskanie wielu płynnych tonów, z drugiej strony sprawia, że sarangi uchodzą za jeden z najtrudniejszych instrumentów pod względem koniecznych umiejętności technicznych.

W Nepalu pod nazwą sarangi znany jest zupełnie inny instrument smyczkowy zbliżony budową do bengalskiej sarindy. Nie posiada on strun burdonowych, nie stosuje w grze na nim techniki paznokciowej. W Pendżabie popularna jest nieco mniejsza odmiana tego instrumentu, zwana "małe sarangi", natomiast sarangi używane w Kaszmirze są jeszcze mniejsze i mają mniej strun. Sarangi jest to instrument wykorzystywany głównie w muzyce religijnej a także do akompaniamentu aktorom podczas przedstawień teatralnych.
Jedną z nielicznych osób w Polsce grających na sarangi jest profesor Maria Pomianowska, która studiowała ten instrument u Pandita Ram Narayana.

Organizator:

Współorganizator:

2013 rok - Projekt został przygotowany w ramach programu Akademia Orange prowadzonego przez Fundację Orange oraz dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
2017 rok - Projekt uzyskał dofinansowanie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Urzędu m.st. Warszawy

Projekt jest dostępny na licencji
Creative Commons
Uznanie autorstwa 3.0 Polska