okaryna

Okaryny najczęściej wykonuje się z wypalonej gliny albo porcelany. Okaryna posiada od 4 do 24 otworów, które zamykane palcami grającego kształtują wysokość dźwięku. Z boku instrumentu wystaje część przyustna, służąca do zadęcia, zbudowana jak we flecie podłużnym.

okaryna

Okarynę w znanej dziś postaci skonstruował w drugiej połowie XIX wieku Włoch Giuseppe Donati, lecz istnieją przekazy mówiące, że jej historia liczy ponad 1200 lat. Szybko zdobyła popularność w Europie jako instrument amatorski, nietrudny do wykonania samodzielnie. Próby jej udoskonalenia poprzez dodanie systemu klap i suwaków nie powiodły się. Czasami bywa wykorzystywana przez kompozytorów współczesnych.

Konstrukcja okaryny nie pozwala na regulowanie wysokości dźwięku siłą dęcia w ustnik. Okaryny są wykonane z ceramiki i malowane, miewają najczęściej kształt kuli, ziemniaków, zwierząt, ptaków. Okaryna uważana jest za instrument magiczny, który kojarzy się z naturą i tajemniczością. W Peru muzykujący na niej potrafią wiernie naśladować dźwiękiem głosy ptaków amazońskich, uważają też, że działa jako instrument uspokajający nerwy.

okaryna-legend
projekt - zespół

Zespół

W projekt zaangażowało się wiele osób: muzyków, teoretyków, animatorów.

Paweł Heppner – pomysłodawca projektu, odpowiedzialny za nagrania i scenariusze warsztatów. Specjalista od spraw współczesnych technologii, stypendysta Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, autor zdjęć i muzyki na polu niezależnego kina, webdeveloper - projektant portali internetowych, autor kursów i szkoleń.

Edyta Ołdak – współpomysłodawczyni projektu, odpowiedzialna za plastyczną formę projektu i warsztatów. Absolwentka ASP w Warszawie, założycielka Stowarzyszenia "Z Siedzibą w Warszawie". Autorka publikacji i kilkunastu projektów zrealizowanych w Stowarzyszeniu, stypendystka Ministra Kultury.

Anna Grunwald – Kierownik Działu Naukowo-Oświatowego i Muzeum dla dzieci w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie, doktorantka w Zakładzie Dydaktyki na Wydziale Historycznym, Uniwersytetu Warszawskiego. Absolwentka Polonistyki na Uniwersytecie Łódzkim i Zarządzania na Uniwersytecie Warszawskim. Nauczycielka w warszawskich szkołach podstawowych i gimnazjach Społecznego Towarzystwa Oświatowego, manager w wydawnictwach edukacyjnych. Współautorka podręczników szkolnych, scenariuszy zajęć dla nauczycieli, artykułów i publikacji edukacyjnych.

W projekcie pomogli nam (w alfabetycznej kolejności):

Katarzyna De Latour – od kilkunastu lat interesuje się polską muzyką i śpiewem wiejskim.  Prowadzi spotkania śpiewacze w warszawskim Domu Tańca, z którym jest związana od chwili jego powstania. Posiada wyższe wykształcenie muzyczne (ze specjalnością prowadzenie zespołów wokalnych). Gra w zespole na skrzypcach oraz harmonii pedałowej.

Romuald Jędraszak – polski dudziarz z Wielkopolski. Naukę gry na dudach rozpoczął zupełnie przypadkowo. Będąc jako jedenastoletni chłopiec w domu Stanisława Grocholskiego – starego dudziarza i kierownika kapeli dudziarskiej w Poznaniu – zauważył leżące w kącie za szafą dudy i bardzo go ten instrument zainteresował. Naukę rozpoczął w okresie wakacji w domu swojego mistrza i dmuchając w samą tylko przebierkę nauczył się pierwszej piosenki, była to „Lelija".

Remigiusz Mazur - Hanaj – muzyk, wieloletni prezes Stowarzyszenia „Dom Tańca". Od 2002 juror Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym. Prowadził zajęcia warsztatowe w Instytucie Kultury Polskiej UW (2003-07). Muzyk, gra na lirze korbowej.

dr sztuk muzycznych Maria Pomianowska – absolwentka Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie wiolonczeli (1992). Jest uczennicą Ram Narayan z Indii w grze na Sarangi. Prowadzi studia nad technikami gry na instrumentach muzycznych Azji, podróżując do Indii, Chin, Korei, Japonii oraz na Bliski Wschód. Jest twórcą i szefem pierwszej w Polsce katedry muzyki ethno na Akademii Muzycznej w Krakowie. Zajmuje się także poszukiwaniami i rekonstrukcją technik gry dawnych polskich instrumentów strunowych takich jak: suka biłgorajska, fidel płocka i in.

Janusz Prusinowski skrzypek, lirnik, kompozytor i organizator. Uczeń wiejskich muzykantów - Stanisława Lewandowskiego, Piotra i Jana Gaców, Kazimierza Meto, Józefa Zarasia, Józefa Kędzierskiego. Brał udział w wielu przedsięwzięciach muzycznych kontynuujących polską tradycję muzyczną, grał w Bractwie Ubogich (1993), był inicjatorem i współzałożycielem warszawskiego Domu Tańca (1994).

Katarzyna Szurman – muzykantka, gra na skrzypcach i harmonii trzyrzędowej. Występuje w kapeli "Czarne Motyle" wykonującej przedwojenną muzykę taneczną oraz w zespole etnojazzowym "Śliczne Goździki". Na co dzień prowadzi zajęcia muzyczne dla dzieci. Współpracuje jako muzyk z teatrem "Scena Lubelska  30/32" i stowarzyszeniem na rzecz polskiej kultury tradycyjnej "Dom Tańca".

Piotr Zgorzelski – basista i tancerz. Od 15 lat prowadzi warsztaty polskich tańców tradycyjnych, pochodzących m.in. z Mazowsza, Opoczyńskiego, Radomskiego, Wielkopolski na ternie Polski jak i Europy. Uczył się bezpośrednio od wiejskich tancerzy jak również ze źródeł archiwalnych, wypracowując autorski program zajęć uwzględniający współczesne predyspozycje i umiejętności.