Najstarsze wiadomości o skrzypcach pochodzą z pol. dokumentów z XV w., pozwalających przypuszczać, że skrzypce są rozwiniętą formą instrumentu ludowego, któremu rodzimi lutnicy – rzemieślnicy wytwarzający skrzypce – nadali w XVI w. nowy kształt, zapożyczony od włoskiej liry da braccio.
Nazwa „skrzypce”, jako określenie instrumentu ludowego, używana była już w XVII wieku. Jakub Haur w pracy Skład albo skarbiec znakomitych sekretów oekonomiey ziemiańskiej (1693) pisał: "karczmarz ma mieć muzykę zwyczajną, dudę i skrzypka... "
Od początku XIX w. zaczynają na wieś napływać tanie skrzypce fabryczne, produkowane w wytwórniach niemieckich i czeskich, wypierając stopniowo skrzypce ludowe. Grano na nich do tańca, gdzieniegdzie do słuchu (Kujawy, Sandomierskie), a powszechnie przy obrzędach. Występowały na terenie całej Polski, stanowiąc we wszystkich regionach trzon kapel.
Korpus rezonansowy skrzypiec składa się z 2 płyt drewnianych przyłączonych boczkami. Do korpusu jest przytwierdzona szyjka z naklejoną podstrunnicą zakończona zwiniętą spiralnie główką, tzw. ślimakiem; 4 struny strojone w kwintach, przymocowane w dolnej części do strunociągu, oparte na podstawku przenoszącym drgania na wierzchnią płytę rezonansową, są nawijane na kołki osadzone w komorze główki.
Struny skrzypiec pociera się smyczkiem lub szarpie się palcami stosuje się też pocieranie strun drzewcem smyczka, uderzanie drzewcem w struny, żabką smyczka lub palcem w płytę rezonansową.
