suka mielecka

Suka mielecka to staropolski instrument muzyczny smyczkowy, należący do grupy chordofonów ludowych, budową przypominający skrzypce. Główka ma kształt ślimaka, podstawek posiada dwie krótkie nóżki oparte o wierzchnią dekę. Cztery struny zamocowane są na osadzonych odspodnio kołkach.

suka mielecka

W zbiorach Państwowego Muzeum Etnograficznego znajduje się akwarela autorstwa Stanisława Putiatyckiego, przedstawiająca „włościanina ze skrzypcami z okolic Mielca” (1840r.). Akwarela została wykonana bardzo starannie, co umożliwiło wnikliwą analizę instrumentu. Usytuowanie fideli podczas gry pionowo na nodze siedzącego muzyka wskazuje na fidel kolanową a szeroka szyjka sugeruje zastosowanie techniki „paznokciowej”.

Instrument posiada cechy konstrukcyjne, które wskazują na to, że można go uznać za hybrydę powszechnie już wówczas znanych skrzypiec i będących w zaniku form kolanowych. Akwarela Putiatyckiego stanowi dowód, że owe reliktowe formy chordofonów w połowie XIX wieku nadal funkcjonowały w ludowej praktyce muzycznej”1. Dla odróżnienia od suki biłgorajskiej nowe odkrycie nazwane zostało przez Marię Pomianowską i Ewę Dahlig suka mielecka.

suka mielecka-legend
inne

22.03.2013

Zakończyły się nagrania w Państwowym Muzeum Etnograficznym. Zarejestrowaliśmy zakres brzmieniowy około dwudziestu ludowych instrumentów. Powstał bank brzmienia, który posłuży do tworzenia współczesnych instrumentaliów. Niektóre z instrumentów zostaną przełożone na sterowniki czułe na ruch, przy pomocy których, w maju, przeprowadzimy warsztaty dla dzieci. Ponadto opracujemy scenariusze zajęć, które, w oparciu o internetową wersję naszego banku brzmienia, umożliwią przeprowadzenie lekcji wszystkim zainteresowanym nauczycielom szkół podstawowych z całej Polski.